Πληροφοριες..

«Η Φωνή Της Ψυχής» Είναι Ενας Χώρος Οπου Η Αγάπη Και Η Μουσική Συναντούν Την Ψυχή..Μέσα Από Συναισθηματικά Φορτισμένα Κείμενα Και Στίχους Τραγουδιών Το Μπλογκ Αναζητά Την Ουσία Των Ανθρώπινων Συναισθημάτων Μεταφέροντας Τις Πιο Βαθιές Και Αυθεντικές Σκέψεις..Από Την Αέναη Αναζήτηση Της Αγάπης Μέχρι Τη Δύναμη Της Μουσικής Να Αγγίξει Και Να Θεραπεύσει Κάθε Ανάρτηση Είναι Μια Πρόσκληση Να Αφεθείς Στον Κόσμο Των Συναισθημάτων Και Να Ακούσεις Την Εσωτερική Σου Φωνή. .Είτε Πρόκειται Για Ποίηση Ειτε Για Στίχους Τραγουδιών Το Μπλογκ Σε Καλεί Να Συνδεθείς Με Τη Δική Σου Ψυχή Και Να Ανακαλύψεις Τη Μαγεία Της Συναισθηματικής Εκφρασης.. 

Τα Πνευματικα Δικαιωματα Απο Τα Κειμενα Και Τους Στιχους Ειναι Κατοχυρωμενα Και Ανηκουν Στη Βικη Σιωμοπουλου..

Μάθετε πρώτοι τα νέα!

Αγάπη Και Έρωτας: Δύο Καρδιές Ένα Ταξίδι..

Η Aγάπη Eίναι H Φωτιά Που Ζεσταίνει Την Ψυχή Το Απαλό Χάδι Που Γαληνεύει Τις Πιο Ταραγμένες Θάλασσες Της Καρδιάς..Είναι Το Βλέμμα Που Δεν Χρειάζεται Λόγια Το Αγγιγμα Που Μιλάει Σε Γλώσσα Αόρατη Κατανοητή Μόνο Από Δυο Ψυχές Που Εχουν Ενωθεί..Ο Ερωτας Από Την Αλλη Είναι Η Καταιγίδα Που Φέρνει Ζωή Το Πάθος Που Καίει Σαν Φλόγα Αχόρταγη.. Είναι Η Λαχτάρα Ενός Φιλιού Ο Χτύπος Της Καρδιάς Που Γίνεται Πιο Δυνατός Κάθε Φορά Που Αντικρίζεις Τον Ανθρωπο Που Αγαπάς..Είναι Η Στιγμή Που Ο Χρόνος Σταματά Και Οτι Υπάρχει Είναι Μόνο Εκείνοι Οι Δυο...Αγάπη Και Ερωτας..Δύο Δυνάμεις Αλληλένδετες Που Γεννιούνται Ξαφνικά Που Κατακτούν Που Δίνουν Φτερά..Μα Η Πραγματική Τους Μαγεία Δεν Είναι Στο Πώς Ξεκινούν Αλλά Στο Πώς Κρατούνται Ζωντανές Σαν Αστέρια Που Δεν Σβήνουν Ποτέ..Διότι Η Αληθινή Αγάπη Δεν Είναι Μόνο Οι Φλόγες Του Ερωτα Αλλά Και Η Σπίθα Που Μένει Ακόμα Και Στις Πιο Δύσκολες Στιγμές..Είναι Η Υπόσχεση Η Αφοσίωση Η Επιλογή Να Κρατάς Το Χέρι Κάποιου Οχι Μόνο Οταν Ο Δρόμος Είναι Φωτεινός Αλλά Και Οταν Ολα Σκοτεινιάζουν..Έτσι Η Αγάπη Και Ο Ερωτας Είναι Το Πιο Ομορφο Ταξίδι..Και Οταν Είναι Αληθινά Δεν Τελειώνουν Ποτέ…

Όταν Η Καρδιά Αγαπά Μονάχα Σιωπηλά..

Υπάρχουν Ερωτες Που Γεννιούνται Για Να Ανθίσουν Να Φωτίσουν Τον Κόσμο Με Την Ομορφιά Τους..Και Υπάρχουν Ερωτες Που Γεννιούνται Για Να Χαθούν Να Μείνουν Σαν Σκιά Στην καρδιά Σαν Ενα "Αν" Που Στοιχειώνει Τις Νύχτες..Ήσουν Το Φως Μου Η Ανάσα Που Δεν Πήρα Η Αγκαλιά Που Λαχτάρησα Μα Δεν Εφτασα Ποτέ..Σε Αγάπησα Σιωπηλά Με Κάθε Χτύπο Της Καρδιάς Μου Με Κάθε Βλέμμα Που Κρυφά Εψαχνε Το Δικό Σου..Και Κάθε Φορά Που Ησουν Κοντά Η Ψυχή Μου Φλεγόταν Από Ελπίδα – Μόνο Για Να Σβήσει Ξανά Στη Μοναξιά Της..Ο Ανεκπλήρωτος Ερωτας Είναι Ο Πιο Σκληρός..Δεν Εχει Τέλος Δεν Εχει Αρχή Μονάχα Μια Αίσθηση Απώλειας Για Κάτι Που Δεν Εζησες Αλλά Το Ενιωσες Σαν Να Ηταν Ολος Σου Ο Κόσμος..Είναι Τα Δάκρυα Που Κυλούν Αθόρυβα Οι Νύχτες Που Γεμίζουν Με Σιωπηλές Προσευχές Οι Λέξεις Που Ποτέ Δεν Ειπώθηκαν..Και Ομως Ακόμα Κι Ετσι Η Αγάπη Αυτή Παραμένει..Δεν Ξεθωριάζει Δεν Χάνεται Δεν Προδίδει..Ζει Μέσα Μου Ακόμα Κι Αν Πονά Ακόμα Κι Αν Ξέρω Πως Ποτέ Δεν Θα Γίνει Πραγματικότητα..Γιατί Μερικοί Ερωτες Δεν Είναι Γραφτό Να Ολοκληρωθούν..Είναι Γραφτό Μόνο Να Καίνε Για Πάντα Στην Ψυχή…

Αγάπη Στο Σκοτάδι: Το Φως Που Ήρθε Αναπάντεχα..

Κάποτε, η ζωή μου ήταν γεμάτη σκιές. Κάθε μέρα έμοιαζε με την άλλη, βυθισμένη σε μια ατελείωτη νύχτα που δεν έλεγε να τελειώσει..Η καρδιά μου, βαριά από πόνο και απογοήτευση, περίμενε απλά την επόμενη μέρα να περάσει, σαν να ήταν όλα προδιαγεγραμμένα..Στον κόσμο μου υπήρχε μόνο σκοτάδι, κι η ελπίδα φαινόταν τόσο μακριά..Και τότε, αναπάντεχα, εμφανίστηκες εσύ. Ήρθες αθόρυβα, σαν μια απαλότητα που άγγιξε την ψυχή μου χωρίς να το καταλάβω..Δεν ήθελα να πιστέψω ότι η αγάπη μπορεί να ξαναγεννηθεί μέσα από τα συντρίμμια, αλλά εσύ με έκανες να το δω..Ήσουν το φως που έσπασε τη σκοτεινιά, η λάμψη που έδιωξε τις αμφιβολίες και τον φόβο που κρατούσα μέσα μου..Με κάθε σου λέξη, κάθε σου βλέμμα, η ψυχή μου άρχισε να γεμίζει από κάτι που είχα ξεχάσει: χαρά..Ήρθες εκεί που όλα ήταν βυθισμένα στο πένθος, και μ' έναν τρόπο που μόνο η αγάπη ξέρει, έκανες το σκοτάδι να μοιάζει με παρελθόν..Εσύ ήσουν το φως που ανέτειλε και έφερε το πρωί στην καρδιά μου..Η ζωή μου άλλαξε εκείνη τη στιγμή, χωρίς να το περιμένω..Δεν ήταν μια αγάπη που ήρθε με σπουδαιότητα ή με βαρύτητα, αλλά ήταν η αγάπη που ήρθε με την απλότητα του να είναι αληθινή..Και αυτό ήταν αρκετό.. Γιατί δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο πια, παρά μόνο να αγαπήσω και να αγαπηθώ σε αυτο το νέο φως που έφερες..

Όταν Οι Ψυχές Αναγνωρίζονται..

Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας σαν ξένοι, και υπάρχουν εκείνοι που εμφανίζονται και νιώθουμε πως τους ξέραμε πάντα. Δεν τους έχουμε δει ποτέ, δεν έχουμε ακούσει τη φωνή τους πριν, αλλά κάτι μέσα μας ψιθυρίζει ότι αυτή η ψυχή μάς είναι οικεία..Είναι το βλέμμα που διαρκεί λίγο περισσότερο, η σιωπή που δεν φέρνει αμηχανία αλλά γαλήνη. Είναι το άγγιγμα που μοιάζει με επιστροφή, όχι με αρχή. Σαν να υπήρξαμε μαζί σε μια άλλη ζωή, σαν οι δρόμοι μας να ήταν πάντα προορισμένοι να συναντηθούν, ακόμα κι αν χρειάστηκε χρόνος, αποστάσεις, ίσως και δοκιμασίες για να φτάσουμε εδώ..Όταν οι ψυχές αναγνωρίζονται, δεν χρειάζονται εξηγήσεις..Δεν χρειάζονται λέξεις..Αρκεί μια ματιά, ένα χαμόγελο, μια αίσθηση βαθιά μέσα στο στήθος ότι αυτή η παρουσία είναι διαφορετική..Ότι εδώ υπάρχει κάτι παραπάνω από μια απλή γνωριμία—υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μας που βρήκε το ταίρι του..Και δεν έχει σημασία αν αυτή η συνάντηση κρατήσει μια στιγμή ή μια αιωνιότητα..Γιατί όταν οι ψυχές αναγνωρίζονται, αφήνουν σημάδια που δεν σβήνονται ποτέ..

Στη Σκιά Μιας Αγάπης..

Κάποτε ήσουν τα πάντα. Μια ανάσα που γέμιζε το κενό, μια φλόγα που ζέσταινε τη νύχτα. Κάθε λέξη σου μια υπόσχεση, κάθε βλέμμα σου ένας κόσμος που χτιζόταν μόνο για μας..Και τώρα; Τώρα μονάχα σιωπή..Οι δρόμοι χώρισαν, οι καρδιές απομακρύνθηκαν, κι όμως...Η σκιά σου ακόμα ζει στις στιγμές που δεν ξεθώριασαν.. Στους δρόμους που περπατήσαμε, στα τραγούδια που τραγουδήσαμε, σε εκείνες τις λέξεις που ποτέ δεν ειπώθηκαν..Μπορεί η ζωή να συνέχισε, μα μερικές αγάπες δεν τελειώνουν... απλώς χάνονται..Σαν ψίθυρος στον άνεμο, σαν όνειρο που ξυπνάς και παλεύεις να θυμηθείς..

Ήσουν το "πάντα" μου... και έγινες το "κάποτε"..

Η Στιγμή Που Άλλαξε Τα Πάντα..

Δεν το καταλαβαίνουμε πάντα τη στιγμή που συμβαίνει..Συχνά, οι πιο σημαντικές στιγμές στη ζωή μας έρχονται αθόρυβα, χωρίς προειδοποίηση..Μια απλή επιλογή, ένα βλέμμα που διήρκεσε λίγο παραπάνω, μια συνάντηση που έμοιαζε τυχαία—κι όμως, μέσα σε εκείνα τα δευτερόλεπτα, ολόκληρη η πορεία μας άλλαξε χωρίς να το ξέρουμε..Ίσως ήταν εκείνη η βροχερή νύχτα που αποφάσισες να πάρεις έναν δρόμο διαφορετικό από τον συνηθισμένο σου..Ίσως ήταν η στιγμή που άφησες κάποιον να σε πλησιάσει, χωρίς να ξέρεις ότι θα γινόταν το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή σου..Ή ίσως ήταν εκείνο το απλό "ναι" ή "όχι" που καθόρισε τα πάντα..Μερικές φορές, η ζωή μας αλλάζει όχι με θορυβώδεις αποφάσεις, αλλά με τις πιο ήσυχες στιγμές—εκείνες που περνούν σχεδόν απαρατήρητες, μέχρι που κοιτάμε πίσω και καταλαβαίνουμε:

"Εκείνη η στιγμή… ήταν η αρχή των πάντων."

Και το πιο όμορφο απ' όλα; Ποτέ δεν ξέρουμε ποια στιγμή θα είναι αυτή.. Μπορεί να είναι σήμερα..Μπορεί να είναι αύριο..Αλλά θα έρθει, όπως όλες οι μεγάλες στιγμές—ήσυχα, αναπάντεχα, και θα αλλάξει τα πάντα..

Ο Χρόνος Η Ζωή Και Ο Ερωτας..

Ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν..Κυλάει ασταμάτητα, σαν ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω..Η ζωή μας δίνεται σαν δώρο, αλλά καμιά φορά τη σκορπάμε σε αναμονές, σε "ίσως", σε "κάποτε"..Και ο έρωτας; Ο έρωτας είναι η φωτιά που δίνει νόημα στα πάντα, αλλά και η φλόγα που μπορεί να μας κάψει..Κρατάμε ανθρώπους μέσα μας, ακόμα κι όταν έχουν φύγει..Ζούμε σε αναμνήσεις, σε χαμένα "σ' αγαπώ" που δεν ειπώθηκαν ποτέ ή που χάθηκαν στο χάος της καθημερινότητας..Κι όμως, η ζωή συνεχίζει..Δεν σταματά για κανέναν..Ίσως το μυστικό να είναι να ζούμε τη στιγμή, να λέμε όσα νιώθουμε χωρίς φόβο, να αγαπάμε χωρίς να μετράμε το χρόνο..Γιατί ό,τι αξίζει, δεν χάνεται..Και ό,τι χάνεται, ίσως δεν ήταν ποτέ πραγματικά δικό μας..

''Μια Αγάπη Που Περιμένει"

"Ο χρόνος περνά, αλλά κάποια συναισθήματα παραμένουν ανέγγιχτα, ακέραια..Όσα είχαμε, όσα ζήσαμε, παραμένουν ζωντανά μέσα μου, σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα..Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να σβήσει με τον χρόνο, είναι οι στιγμές που μας ένωσαν, οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, τα βλέμματα που συναντηθήκαμε..Κι αν η ζωή μας πήρε σε διαφορετικά μονοπάτια, θα συνεχίσω να σε αναζητώ, εκεί, στο άρωμα του αέρα, στην ηρεμία της σιωπής, εκεί που η αγάπη μας ποτέ δεν θα ξεχαστεί..Γιατί η αγάπη, αυτή η αληθινή, δεν πεθαίνει ποτέ..Μπορεί να μείνει σιωπηλή, να περιμένει, αλλά πάντα υπάρχει, έτοιμη να ξαναγεννηθεί..Και αν ποτέ επιστρέψεις, θα ξέρεις ότι η καρδιά μου θα είναι εκεί, περιμένοντας.."

"Η Σιωπή που Μιλάει"

"Στον αέρα της σιωπής, οι σκέψεις μου χορεύουν,

σαν χαμένα φύλλα στον άνεμο, που δεν γνωρίζουν που να πάνε..

Η καρδιά μου τρέχει με ταχύτερους ρυθμούς,

όπως το φως που ανατέλλει και αγγίζει τον κόσμο ξανά,

αλλά οι λέξεις μένουν πάντα ανεξήγητες..

Ήρθες και άφησες το άρωμά σου στα όνειρά μου,

και τώρα, κάθε στιγμή χωρίς εσένα είναι ένα κομμάτι σιωπής.

Τα χέρια μου απλώνονται στον αέρα,

να σε αγγίξουν, να σε φτάσουν, αλλά πάντα λείπεις,

σαν το φως που περιμένει να σβήσει για να ξαναγεννηθεί.."

"Αστέρια στην Ομίχλη"

"Τα όνειρα μου ταξιδεύουν μέσα στην ομίχλη,με χέρια απλωμένα να αγγίξουν το άγνωστο..Η καρδιά μου, όμως, πάντα βρίσκει το δικό σου όνομα,όπως το φως που παλεύει να βγει απ’ την νύχτα..Η σιωπή είναι γεμάτη από λέξεις που δεν ειπώθηκαν,σαν τραγούδι που ξεχάστηκε, μα ποτέ δεν σίγησε..Κάθε στιγμή που περνά, η απουσία σου γίνεται πιο έντονη,και ο χρόνος, αυτός ο αδιάκοπος εχθρός, δεν μου επιτρέπει να σε ξεχάσω.."Το βλέμμα σου σαν άστρα που χάθηκαν στον ουρανό,μα η λάμψη τους φωτίζει ακόμα τις σκέψεις μου..Κάθε βήμα μακριά από σένα, κάθε σιωπή που σπάζει,αφήνει μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ..Και αναρωτιέμαι αν ο χρόνος θα μας φέρει ξανά,ή αν θα μείνουμε απλώς δύο κόσμους που κοιτάζονται από μακριά..Η απουσία σου γεμίζει το χώρο μου,κι όμως κάθε στιγμή που περνά είναι γεμάτη από εσένα..

"Η Σημασία Της Συγχώρεσης"

Η πόλη ήταν ήσυχη εκείνη την ημέρα, με τα σύννεφα να σκιάζουν τα στενά δρομάκια και το φως του ήλιου να πέφτει αχνά πάνω στις παλιές πέτρινες προσόψεις των κτιρίων..Ο Αλέξανδρος περπατούσε βιαστικά, η καρδιά του βαριά σαν πέτρα..Κάθε του βήμα τον έφερνε πιο κοντά στο σπίτι της Ελένης, αλλά η σκέψη ότι θα την έβλεπε ξανά, μετά από τόσους μήνες σιωπής, του προκαλούσε περισσότερη αγωνία παρά ανακούφιση..Δεν μπορούσε να ξεχάσει το βράδυ που η σχέση τους κατέρρευσε..Το ψέμα του, η αποτυχία του να την στηρίξει όταν εκείνη τον είχε ανάγκη, ήταν αρκετό για να σβήσει όλη την αγάπη που κάποτε τους ένωνε..Και η Ελένη, η γυναίκα που κάποτε του είχε παραδοθεί ολόκληρη, τον είχε κοιτάξει με θλίψη και απογοήτευση πριν τον διώξει από τη ζωή της, σιωπηλή και πικραμένη..Ο Αλέξανδρος εσφιγγε τα δάχτυλά του γύρω από την τσάντα του..Δεν ήξερε αν ήταν έτοιμος να της ζητήσει συγχώρεση, αν μπορούσε να βρει τις σωστές λέξεις για να εκφράσει την ενοχή του..Ο πόνος που είχε προκαλέσει της είχε κόψει την ανάσα, και εκείνος ένιωθε αδύναμος μπροστά της..Από την άλλη πλευρά, η Ελένη καθόταν στο μικρό της παράθυρο, με τα μάτια να κοιτούν τον κόσμο έξω από το παράθυρο, αλλά η σκέψη της ήταν κολλημένη σε εκείνον, στον Αλέξανδρο..Όταν του είχε πει αντίο, δεν ήταν απλά ένα τέλος..Ήταν το κλείσιμο μιας πόρτας που άφηνε πίσω της πληγές και δάκρυα. Αλλά, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο η ανάγκη για συμφιλίωση μεγαλώνανε.. Το μίσος δεν μπορούσε να την κρατήσει ζωντανή. Χρειαζόταν κάτι πιο δυνατό για να προχωρήσει μπροστά, κάτι που δεν μπορούσε να βρει παρά μόνο μέσα από τη συγχώρεση..Ο ήχος από το κουδούνι του σπιτιού της Ελένης έκοψε την απόλυτη σιωπή της μέρας..Ο Αλέξανδρος στάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στην πόρτα, διστάζοντας..Κάθε γροθιά που χτυπούσε την πόρτα ήταν σαν να χτυπούσε κατευθείαν στην καρδιά του..Τα λόγια, οι εξηγήσεις, η συγγνώμη – όλα φαινόταν να κολλάνε στο στόμα του..Τι θα μπορούσε να της πει που να αξίζει; Ποια λέξη θα μπορούσε να σβήσει τον πόνο που είχε προκαλέσει;Η πόρτα άνοιξε και η Ελένη βρέθηκε μπροστά του..Το βλέμμα της ήταν ψυχρό, αλλά τα μάτια της φανέρωναν τη μακρόχρονη πίκρα που κρατούσε κρυμμένη..Εκείνος ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό.. Η σιωπή τους γέμιζε τον αέρα γύρω τους, ένα αόρατο τείχος που τους χώριζε..Δεν ήξερε αν μπορούσε να πει κάτι που να την κάνει να ακούσει..

"Ελένη..." είπε τελικά, η φωνή του βαρειά και γεμάτη αμφιβολία.

Η Ελένη τον κοίταξε για μια στιγμή, το βλέμμα της σκληρό.."Τι θέλεις, Αλέξανδρε;" ρώτησε, και ο ήχος της φωνής της φάνηκε να τον διαπερνά σαν μαχαίρι..Δεν ήξερε αν τον έπαιρνε για τον άνθρωπο που ήταν κάποτε ή αν το θυμόταν μόνο ως τη σκιά του πόνου που της είχε προκαλέσει.."Ξέρω ότι δε μπορείς να με συγχωρέσεις... αλλά αν είναι να υπάρχει ακόμα κάτι, αν υπάρχει έστω μια ελπίδα, πρέπει να το προσπαθήσουμε", είπε και έκανε ένα βήμα μπροστά..Η Ελένη τον κοίταξε, και για μια στιγμή φάνηκε να χάνει την ισχυρή εμφάνιση που είχε καταφέρει να διατηρήσει τόσους μήνες..Η καρδιά της ήταν γεμάτη θυμό και φόβο, αλλά και πόθο για να κλείσει το κεφάλαιο της οριστικής απομάκρυνσης..Η συγχώρεση φάνταζε αδύνατη, αλλά η επιθυμία να προχωρήσουν μπροστά παρέμενε δυνατή.."Πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις, Αλέξανδρε;" ρώτησε, με τη φωνή της να τρέμει από τη συγκίνηση. "Πόσο δύσκολο είναι να συγχωρείς τον άνθρωπο που σε πλήγωσε τόσο βαθιά;"Ο Αλέξανδρος σιώπησε για μια στιγμή, η καρδιά του βαριά..Τι μπορούσε να πει για να απαλύνει τον πόνο που είχε προκαλέσει;"Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο..Ξέρω ότι σου πήρα κάτι πολύτιμο και δεν μπορώ να το αλλάξω..Αλλά το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι μετάνιωσα... και αν υπήρχε τρόπος να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα το έκανα..Είσαι ο μόνος άνθρωπος που αγαπώ και ξέρω πως χωρίς εσένα, είμαι χαμένος.."Η σιωπή τους πλημμύρισε ξανά..Οι λέξεις αιωρούνταν στον αέρα, βαρές και γεμάτες συναισθηματική ένταση..Η Ελένη ένιωθε ότι κάτι είχε αλλάξει στον τρόπο που την κοιτούσε, και παρά την πληγή που της είχε προκαλέσει, το βλέμμα του της έδειχνε κάτι αληθινό..Μια απόφαση, μια ειλικρίνεια που ποτέ πριν δεν είχε δει..Τελικά, ύστερα από εκείνη τη στιγμή, ήξερε ότι η συγχώρεση δεν ήταν κάτι που μπορούσε να δοθεί εν μια νυκτί..Ήταν μια πορεία που έπρεπε να διανύσουν και οι δύο..Αλλά, ίσως, αυτό ήταν το πρώτο βήμα.."Αλέξανδρε... δεν ξέρω αν μπορώ να συγχωρήσω αμέσως..Αλλά θα προσπαθήσω, για μένα και για μας..Για όσα ήμασταν και για όσα μπορεί να γίνουμε", είπε με μια ήρεμη φωνή, και για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, του χαμογέλασε..Η πόρτα έκλεισε πίσω τους, και η συγχώρεση, αν και δύσκολη, είχε αρχίσει να φυτρώνει σαν σπόρος..Η μέρα που ακολούθησε ήταν γεμάτη σιωπή και σκέψεις..Η Ελένη, καθισμένη στο παράθυρο, παρατηρούσε τον ήλιο που έπεφτε σιγά-σιγά στον ορίζοντα..Στο μυαλό της, εικόνες από το παρελθόν έρχονταν και έφευγαν με ταχύτητα..Μνήμες γέλιου, μνήμες δακρύων, τα λόγια του Αλέξανδρου να αντηχούν ακόμα στην καρδιά της..Είχε περάσει τόσος καιρός από εκείνη τη στιγμή που όλα είχαν αλλάξει, αλλά ποτέ δεν είχε σταματήσει να τον αγαπάει..Από την άλλη πλευρά, ο Αλέξανδρος περνούσε τις ώρες του με την ίδια σκέψη..Η συνειδητοποίηση ότι είχε πληγώσει την Ελένη τόσο βαθιά τον καταδίωκε, και όσο κι αν προσπαθούσε να τη διαγράψει από το μυαλό του, εκείνη ήταν πάντα εκεί, σαν σκιά πάνω από την καθημερινότητά του..Η υπόσχεση που της είχε δώσει, ότι θα προσπαθήσει να την κερδίσει πίσω, δεν ήταν απλώς λόγια – ήταν κάτι που είχε ήδη βυθιστεί μέσα του, σαν φλόγα που θα τον οδηγούσε στο μέλλον..Ο Αλέξανδρος έστειλε ένα μήνυμα στην Ελένη εκείνο το απόγευμα, προσπαθώντας να βρει την αφορμή για να την ξαναβρεί, να βρουν τον κοινό τους τόπο..Ήθελε να της πει ότι ήταν έτοιμος να την ακούσει, να της δώσει το χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται..Η Ελένη κοίταξε το μήνυμα με μια βαθιά ανάσα.. Κάθε λέξη του Αλέξανδρου την έπιανε σαν δόρυ στην καρδιά της..Ήξερε ότι θα έπρεπε να αποφασίσει αν θα του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία ή αν θα τον αφήσει να φύγει για πάντα..Η συγχώρεση δεν ήταν μόνο θέμα του να του επιτρέψει να επιστρέψει στη ζωή της, αλλά και να συγχωρήσει τον εαυτό της που τόσα χρόνια είχε αφήσει τον πόνο να την καθοδηγεί..Αποφάσισε τελικά να τον καλέσει, να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο.. Όταν οι δρόμοι τους συναντήθηκαν ξανά, κάτι άλλαξε στην ατμόσφαιρα..Η σιωπή που υπήρχε ανάμεσά τους ήταν πιο ζωντανή από ποτέ, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν γεμάτη από κατηγορίες..Ήταν γεμάτη από την ανάγκη να βρουν μια διέξοδο από τον κύκλο του θυμού και της απογοήτευσης.."Ελένη, ξέρω ότι το λάθος που έκανα δεν μπορει να διορθωθεί με λόγια..Αλλά θέλω να ξέρεις ότι είμαι εδώ, για ό,τι χρειαστείς.. Και αν μείνουμε μαζί ή αν χωρίσουμε, θέλω να είσαι καλά..Αυτό είναι το μόνο που μετράει για μένα τώρα.."Η Ελένη τον κοίταξε για μια στιγμή, τα μάτια της γεμάτα συγκίνηση.. "Αλέξανδρε, δεν ξέρω αν μπορώ να σε συγχωρήσω ολοκληρωτικά..Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρατάμε μίσος..Αν θέλεις να ξαναχτίσουμε κάτι, τότε πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να αφήσουμε πίσω μας όλο το βάρος.."Η λέξη "ειλικρίνεια" ήταν το κλειδί που και οι δύο αναζητούσαν..Όχι μόνο να συγχωρέσουν τον άλλον, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό, να αποδεχτούν τα λάθη τους και να επιτρέψουν στον εαυτό τους να κάνουν νέα βήματα.."Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, Ελένη, αλλά θέλω να προσπαθήσουμε..Αν δεν το δοκιμάσουμε, θα το μετανιώσουμε και οι δύο", είπε ο Αλέξανδρος, και τα λόγια του ήταν σαν μια υπόσχεση που, για πρώτη φορά, ένιωθε πραγματική..Η Ελένη χαμογέλασε ελαφρά, νιώθοντας την πίεση που κουβαλούσε για τόσο καιρό να υποχωρεί..Ήξερε ότι δεν ήταν η τελευταία ευκαιρία τους, αλλά αν δεν έκαναν το πρώτο βήμα, τότε όλα θα παρέμεναν στο σκοτάδι.."Έχεις δίκιο..Ας το προσπαθήσουμε", απάντησε, και η καρδιά τους άρχισε να χτυπά ξανά με μια νέα ελπίδα..Από εκείνη τη μέρα, η Ελένη και ο Αλέξανδρος έμαθαν να μιλούν ανοιχτά για τα συναισθήματά τους, να συγχωρούν και να αποδέχονται ο ένας τον άλλον όπως είναι..Το βάρος του παρελθόντος, όσο και αν δεν έπαψε να τους επηρεάζει, άρχισε να εξασθενεί..Μαζί, βρήκαν τη δύναμη να χτίσουν κάτι καινούριο, πιο δυνατό, πιο αληθινό..Δεν ήταν πάντα εύκολο, δεν ήταν πάντα τέλειο..Αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι και οι δύο είχαν αποφασίσει να προχωρήσουν μαζί, χωρίς να ξεχνούν τα λάθη τους, αλλά να τα βλέπουν ως κομμάτια που τους δίδαξαν να είναι καλύτεροι άνθρωποι..Όταν η αγάπη είναι ειλικρινής, η συγχώρεση δεν είναι μόνο μια πράξη, αλλά και μια διαδικασία – μια διαδικασία για να θεραπευτείς, να μεγαλώσεις και να ανακαλύψεις τη δύναμή σου..Το τελευταίο βράδυ που πέρασαν μαζί, κοιτάζοντας τον ουρανό γεμάτο αστέρια, ξέρουν ότι η ζωή τους θα είναι γεμάτη καινούριες προκλήσεις..Αλλά τώρα είχαν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε, γιατί ο ένας είχε τον άλλον και μαζί είχαν τη δύναμη της συγχώρεσης και της αγάπης.."Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες μια δεύτερη ευκαιρία", είπε ο Αλέξανδρος, και τα μάτια του είχαν μια λάμψη που η Ελένη δεν είχε δει ποτέ ξανά.."Η ζωή είναι γεμάτη από δεύτερες ευκαιρίες, Αλέξανδρε", απάντησε η Ελένη, "και αν τις αρπάζουμε με ανοιχτή καρδιά, τότε είναι που αρχίζει η αληθινή μας πορεία.."

Και έτσι, η συγχώρεση τους έγινε το θεμέλιο για κάτι νέο και όμορφο. Κάτι που θα αντέξει στο χρόνο, πέρα από τα λάθη και τις αδυναμίες, γιατί η αληθινή αγάπη πάντα βρίσκει το δρόμο της..

Μοναδικός Οπως Εγώ..

Ο Άρης είχε πάντα ένα χαμόγελο στα χείλη του, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν ένιωθε μοναξιά. Ήταν ένα παιδί που είχε κάτι ξεχωριστό, κάτι που τον έκανε να νιώθει αλλιώτικος από τους άλλους. Τα μαλλιά του δεν ήταν καφέ ή ξανθά όπως τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο. Ήταν χρωματιστά, σαν το ουράνιο τόξο που εμφανίζεται μετά από μια βροχή. Το μπλε, το κόκκινο, το πράσινο και το κίτρινο αναμιγνύονταν μεταξύ τους, κάνοντάς τον να φαίνεται σαν ζωγραφιά.Αλλά δεν ήταν μόνο τα μαλλιά του που τον έκαναν διαφορετικό. Ο Άρης σκεφτόταν με έναν τρόπο που δεν καταλάβαιναν οι άλλοι. Δεν τον ενδιέφεραν τα ίδια πράγματα που ενδιέφεραν τα άλλα παιδιά. Ενώ εκείνα συζητούσαν για παιχνίδια και για τις τελευταίες τάσεις στη μόδα, ο Άρης ήθελε να μάθει για τα αστέρια και για τα μυστήρια του σύμπαντος. Του άρεσε να περπατάει στο δάσος και να παρατηρεί τα ζώα, να καταγράφει τα χρώματα των λουλουδιών και να αναρωτιέται πώς η φύση συνεργάζεται με τον κόσμο γύρω της.Ένα πρωινό, όταν μπήκε στην αυλή του σχολείου για πρώτη φορά, τα άλλα παιδιά γύρισαν και τον κοιτούσαν περίεργα. Ο Άρης ένιωσε για άλλη μια φορά την αίσθηση της απομόνωσης. Τι να σκεφτόταν άραγε το καθένα; Σίγουρα ήταν το πρώτο πράγμα που παρατηρούσαν: τα πολύχρωμα μαλλιά του.

«Γιατί τα μαλλιά σου είναι έτσι;» ρώτησε η Μαρίνα, μια συμμαθήτρια του.

«Είναι τα μαλλιά μου. Είναι διαφορετικά, όπως και εγώ,» απάντησε ο Άρης με ένα μικρό χαμόγελο.

«Δεν είναι περίεργο;» είπε ο Νίκος, γελώντας. «Τα μαλλιά σου μοιάζουν με τα χρώματα ενός παιχνιδιού. Τι περίεργο!»

Ο Άρης ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται. Ήθελε να απαντήσει, να τους πει πόσο όμορφο είναι να είσαι διαφορετικός, αλλά κάτι τον εμπόδιζε. Ίσως φοβόταν να ακούσει περισσότερα γελάκια, ίσως δεν ήξερε πώς να το εξηγήσει. Για πρώτη φορά ένιωσε τη διαφορετικότητά του σαν βάρος.Όμως, δεν το έβαλε κάτω. Κάθε μέρα πήγαινε στο σχολείο με την ελπίδα ότι ίσως, αυτή τη φορά, οι άλλοι θα καταλάβουν. Δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει για τα αστέρια, να εξηγεί τα πράγματα που τον ενθουσίαζαν. Είχε πάντα το βλέμμα του στραμμένο στον ουρανό και στην ομορφιά που υπήρχε γύρω του.Μια μέρα, καθώς καθόταν στην αυλή και παρατηρούσε τα πουλιά που πετούσαν στον ουρανό, η Μαρία, μια πιο ήσυχη συμμαθήτρια, ήρθε κοντά του.

«Άρη, πες μου περισσότερα για τα αστέρια. Δεν καταλαβαίνω πώς λειτουργούν, αλλά φαίνεται να σου αρέσουν πολύ.»

Ο Άρης κοίταξε τη Μαρία με έκπληξη. «Πραγματικά; Ενδιαφέρεσαι για τα αστέρια;» ρώτησε.

«Ναι,» απάντησε η Μαρία με ένα χαμόγελο. «Θα ήθελα να μάθω περισσότερα.»

Από εκείνη τη μέρα, ο Άρης άρχισε να βλέπει τον κόσμο γύρω του διαφορετικά. Δεν ήταν όλοι οι άνθρωποι εκεί για να γελούν με τη διαφορετικότητά του. Κάποιοι, όπως η Μαρία, ήταν ανοιχτοί να μάθουν, να ακούσουν και να καταλάβουν τα πράγματα που τον ενθουσίαζαν.Σιγά σιγά, τα άλλα παιδιά άρχισαν να τον πλησιάζουν. Ο Άρης άρχισε να μοιράζεται τις γνώσεις του, και οι άλλοι άρχισαν να εκτιμούν τις μοναδικές του ιδέες. Καθώς ο καιρός περνούσε, ο Άρης ανακάλυψε ότι η διαφορετικότητά του δεν ήταν κάτι που έπρεπε να κρύβει ή να ντρέπεται. Ήταν το πιο όμορφο μέρος του εαυτού του.Η καρδιά του γεμίστηκε με χαρά όταν είδε ότι πλέον υπήρχαν παιδιά που τον θαύμαζαν για την μοναδικότητά του. Εκείνος ήταν ο Άρης, ο μοναδικός, και αυτό ήταν το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο.Ο καιρός περνούσε και ο Άρης άρχισε να αισθάνεται πιο άνετα με τον εαυτό του. Στην αρχή, ήταν διστακτικός, αλλά με την υποστήριξη της Μαρίας και άλλων παιδιών, συνειδητοποίησε ότι οι μοναδικές του σκέψεις και η εμφάνιση του δεν ήταν κάτι να ντρέπεται. Αντίθετα, αυτά τα χαρακτηριστικά τον έκαναν να ξεχωρίζει και να δείχνει στους άλλους πόσο πολύτιμος ήταν.Μια μέρα, το σχολείο ανακοίνωσε ότι θα είχαν μια έκθεση ζωγραφικής και όλοι οι μαθητές έπρεπε να συμμετάσχουν. Ο Άρης ένιωσε την ανησυχία να ανεβαίνει μέσα του. «Τι να ζωγραφίσω; Θα φτιάξω κάτι που οι άλλοι να καταλάβουν;»

Αλλά τότε, θυμήθηκε κάτι που του είχε πει η Μαρία. «Άρη, ζωγράφισε κάτι που εκφράζει εσένα. Δεν χρειάζεται να είναι όμορφο για τους άλλους. Εσύ το φτιάχνεις και αυτό είναι που έχει σημασία.»

Έτσι, ο Άρης πήρε τα χρώματα του και άρχισε να ζωγραφίζει. Δεν ήταν μια συνηθισμένη ζωγραφιά με λουλούδια ή ζώα. Ο Άρης ζωγράφισε το σύμπαν, με όλα τα αστέρια, τους πλανήτες και τους μακρινους γαλαξίες, έτσι όπως τα έβλεπε ο ίδιος. Για εκείνον, το σύμπαν ήταν κάτι το μαγευτικό, γεμάτο φως και χρώματα, ακριβώς όπως τα μαλλιά του.Η ημέρα της έκθεσης ήρθε και ο Άρης τοποθέτησε τη ζωγραφιά του στο κέντρο της αίθουσας. Τα άλλα παιδιά πέρασαν δίπλα της και κοιτάζοντας τα φωτεινά αστέρια και τους πλανήτες, κάτι άρχισε να αλλάζει. Η Μαρίνα, που στην αρχή γελούσε μαζί του για τα μαλλιά του, πλησίασε τον Άρη και είπε με εντυπωσιασμό: «Δεν το είχα σκεφτεί έτσι! Τα αστέρια είναι τόσο όμορφα, δεν το φανταζόμουν ποτέ πως το σύμπαν θα μπορούσε να είναι τόσο… μαγευτικό.»

Ο Άρης χαμογέλασε. «Αυτό βλέπω όταν κοιτάω τον ουρανό.»

Τα άλλα παιδιά άρχισαν να ρωτάνε και να ενδιαφέρονται για τη ζωγραφιά του. Ο Άρης άρχισε να τους εξηγεί με ενθουσιασμό τι κάθε αστέρι σημαίνει για εκείνον και πόσο όμορφο είναι να βλέπεις τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο. Δεν ήταν πια ο «διαφορετικός Άρης», αλλά ο Άρης που έδειχνε στους άλλους μια νέα, υπέροχη διάσταση του κόσμου.Η έκθεση τελείωσε, και ο δάσκαλος, βλέποντας την εντυπωσιακή αντίδραση των μαθητών, είπε: «Η αληθινή τέχνη δεν είναι αυτή που είναι ίδια με την κοινή γνώμη, αλλά αυτή που μας κάνει να δούμε τον κόσμο με άλλα ματια. Ο Άρης μας έδειξε ένα νέο τρόπο να βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας.»Από εκείνη τη μέρα, ο Άρης δεν ήταν μόνο αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, αλλά και θαυμαζόταν για τη μοναδικότητά του. Κάθε φορά που κάτι τον έκανε να νιώθει διαφορετικός, τώρα ήξερε ότι αυτή η διαφορά ήταν το πιο όμορφο πράγμα που είχε. Οι συμμαθητές του άρχισαν να τον ρωτούν περισσότερα για τα αστέρια, για τη φύση και για τον τρόπο που έβλεπε τον κόσμο. Και ο Άρης, χαμογελώντας, τους έδειχνε τον δρόμο να βλέπουν την ομορφιά εκεί έξω, έτσι όπως την έβλεπε ο ίδιος: μοναδική.

Μήνυμα του Παραμυθιού:

Ο Άρης δίδαξε στα παιδιά γύρω του ότι η διαφορετικότητα δεν είναι εμπόδιο, αλλά δώρο. Μπορείς να είσαι μοναδικός, να σκέφτεσαι διαφορετικά και να δείχνεις με τη δική σου φωνή στον κόσμο πόσο πολύτιμος είσαι. Και η αποδοχή της μοναδικότητάς σου, είναι το πρώτο βήμα για να κάνεις τον κόσμο γύρω σου καλύτερο.

"Μια Καρδιά Στο Σκοτάδι"

Υπάρχουν στιγμές που νομίζουμε ότι οι άνθρωποι γύρω μας είναι δύσκολοι, ακατανόητοι, ακόμα και αδιάφοροι. Σαν να κρύβουν κάτι βαθιά μέσα τους, κάτι που δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Όμως, τι γίνεται όταν κοιτάξεις πιο προσεκτικά; Όταν κοιτάξεις πέρα από τις σιωπές τους, τις σκληρές λέξεις και τα φαινομενικά ψυχρά βλέμματα;Αυτός ο άνθρωπος που φαινομενικά σε απομακρύνει, που δημιουργεί τοίχους γύρω του, έχει μια καρδιά που καίγεται από την επιθυμία να αγαπήσει. Η σκληρότητα του δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ασπίδα για να προστατευτεί από πληγές που δεν έχει μάθει ακόμα πώς να γιατρέψει. Είναι σαν να κρύβει την αγάπη του σε ένα κλουβί, φοβούμενος να την αφήσει ελεύθερη, φοβούμενος να την προσφέρει σε αυτούς που ίσως δεν τη νιώσουν αληθινά..Μα αν έχεις την υπομονή να το δεις μέσα από τα μάτια του, θα καταλάβεις..Η αγάπη του είναι αργή και διστακτική, αλλά είναι εκεί. Ίσως να μην είναι λέξεις που ακούς, αλλά είναι πράξεις. Ίσως να μην είναι άμεση η έκφραση του συναισθήματός του, αλλά είναι το βλέμμα του όταν σε κοιτάζει, η προσοχή του όταν σου προσφέρει βοήθεια χωρίς να το περιμένεις.Μην κρίνεις έναν δύσκολο χαρακτήρα με την πρώτη ματιά. Η αγάπη δεν είναι πάντα εκφραστική με τον τρόπο που την περιμένουμε. Όταν καταφέρεις να δεις πέρα από το σκληρό περίβλημα, θα ανακαλύψεις μια καρδιά γεμάτη συναισθήματα και επιθυμία να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Και αυτή η αγάπη, αν την αφήσεις να ανθίσει, θα είναι μία από τις πιο αληθινές και δυνατές που έχεις νιώσει ποτέ.

Σκέψεις Στην Ησυχία..

Η σιωπή με περιβάλλει και όλες οι σκέψεις μου έρχονται σαν κύματα, σαν το κύμα που χτυπάει την ακτή και μετά απομακρύνεται, αφήνοντας πίσω του τη σκιά της. Νιώθω έντονα την ανάγκη να καταλάβω, να βρω μια απάντηση στις ερωτήσεις που βασανίζουν το μυαλό μου. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να εκφράσουμε ό,τι νιώθουμε; Γιατί κρατάμε τις σκέψεις μας φυλακισμένες μέσα μας, σαν κάτι που φοβόμαστε να δείξουμε στον κόσμο;Πόσες φορές προσπάθησα να πω τα σωστά λόγια και δεν τα κατάφερα; Πόσες φορές άφησα το φόβο να με καταπιεί και να μου στερήσει τη δύναμη να μιλήσω; Μερικές φορές νομίζω ότι αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος άνθρωποι που φοβούνται να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι, άνθρωποι που κρύβουν την αλήθεια τους πίσω από προσωπεία, προσπαθώντας να αποφύγουν την απόρριψη. Αλλά… ίσως ο φόβος είναι αυτός που μας ενώνει. Όλοι φοβόμαστε, όλοι έχουμε τα ίδια ανείπωτα πράγματα μέσα μας, απλά δεν ξέρουμε πώς να τα μοιραστούμε..Γιατί είναι τόσο δύσκολο να πεις "σ' αγαπώ" και να το εννοείς; Να αφήσεις τον εαυτό σου να είναι ευάλωτος, να νιώσεις τον πόνο και την ομορφιά της αγάπης χωρίς φόβο για το τέλος της; Κι όμως, κάπου μέσα μας ξέρουμε ότι αυτή η αγάπη είναι η μόνη που αξίζει να ζήσεις, η μόνη που έχει αξία γιατί είναι αληθινή, γνήσια, τέλεια και όλα ταυτόχρονα..Αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν, αλλά με κάνουν και να ελπίζω. Γιατί μπορεί οι άνθρωποι να κρύβονται πίσω από τις άμυνές τους, αλλά κάποια στιγμή, αν έχεις υπομονή, θα δεις την αλήθεια να βγαίνει στην επιφάνεια..Ίσως τότε καταλάβουμε όλοι ότι, τελικά, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε την αγάπη..Η αληθινή αγάπη είναι αυτή που μας κάνει να αναστενάζουμε από ευτυχία και να κλαίμε από ανακούφιση, είναι αυτή που μας ενώνει, όχι αυτή που μας χωρίζει..Και εγώ… εγώ περιμένω να βρω τη δύναμη να εκφράσω αυτά που νιώθω, να αφήσω τις σκέψεις μου να πετάξουν στον αέρα, να χαθούν και να γίνουν κάτι όμορφο..Ίσως κάπου εκεί έξω να υπάρχει κάποιος που θα καταλάβει, ίσως και κάποιος που θα μοιραστεί αυτή την αναζήτηση μαζί μου..Και τότε, οι σκέψεις θα σταματήσουν να είναι βάρος και θα γίνουν η γέφυρα που θα μας ενώνει..

Η Σκιά Του Χρόνου..

Στο φως της αυγής, η σκιά χορεύει,
όπως ο άνεμος που ποτέ δεν σταματά.
Μια υπόσχεση στο σκοτάδι αναστενάζει,
και η καρδιά μεθάει, σε κάθε του ματιά.

Η σιωπή ψιθυρίζει λόγια κρυμμένα,
που μόνο οι ψυχές τολμούν να ακούσουν.
Στα μάτια σου καθρεφτίζεται η θλίψη,
μα και μια ελπίδα που για πάντα ανθεί.

Η νύχτα μιλάει με γλώσσα αρχαία,
κι εμείς, χαμένοι, παρακολουθούμε.
Αλλά η αγάπη πάντα βρίσκει το δρόμο,
όπως το φως που σιγά-σιγά ξυπνάει.

Με κάθε βήμα, η καρδιά μας χτυπά,
ως η φωνή της ψυχής γίνεται κραυγή.
Και τότε, μέσα στη σιωπή, μας βρίσκει η αλήθεια—
η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ, ούτε όταν όλα γύρω μας σιωπούν.

Μου Λείπεις Αλλά Δεν Στο Λέω..

Δεν ξέρω αν με σκέφτεσαι..
Δεν ξέρω αν θυμάσαι τη φωνή μου, το άγγιγμά μου, τις σιωπές μας που γέμιζαν το δωμάτιο με κάτι παραπάνω από λόγια..
Ξέρω μόνο πως μου λείπεις..Μου λείπεις τα βράδια που όλα σωπαίνουν..Μου λείπεις τα πρωινά που δεν έχω σε ποιον να πω "καλημέρα" με εκείνον τον ξεχωριστό τρόπο..Μου λείπει η αίσθηση πως κάποιος με καταλάβαινε χωρίς να πω πολλά..Δεν στο λέω.. Όχι γιατί δεν θέλω μα γιατί δεν ξέρω πια αν έχει σημασία..Δεν ξέρω αν θα απαντήσεις, αν θα ακούσεις, αν θα νιώσεις αυτό που ακόμα καίει μέσα μου..Έχω φτιάξει μια ζωή χωρίς εσένα..Μοιάζει σταθερή, κανονική, γεμάτη με "πρέπει" και "έτσι είναι"..Αλλά μέσα της, υπάρχει πάντα μια μικρή χαραμάδα που φωνάζει το όνομά σου..Μου λείπεις, αλλά δεν στο λέω..Γιατί κάποιες απουσίες είναι πιο ηχηρές όταν μένουν σιωπηλές..Και κάποιοι έρωτες ζουν σιωπηλά, ελπίζοντας σ' ένα βλέμμα, σ' ένα βήμα πίσω… σ' ένα ίχνος επιστροφής…

 "Μια Αγάπη Που Δε Φεύγει.."

Η αγάπη αυτή είναι σαν άνεμος που δεν μπορείς να κρατήσεις, σαν ήχος που αναστενάζει στην ψυχή..Δεν φεύγει ποτέ, όσο κι αν προσπαθείς να την ξεχάσεις, όσο κι αν η ζωή σε ωθεί σε άλλες κατευθύνσεις.. Αυτή η αγάπη παραμένει, κρυμμένη στο βάθος της καρδιάς σου, σαν ένα παράθυρο που το έχεις κλείσει, αλλά πάντα υπάρχει μια μικρή χαραμάδα από όπου μπαίνει φως..Ήταν μια αγάπη που φαινόταν αδύνατη από την αρχή.. Κι όμως, τα συναισθήματα δεν τηρούν κανόνες.. Εκείνη η πρώτη ματιά, εκείνη η πρώτη κουβέντα που άφησε κάτι πίσω της, υπήρξαν αφορμή για κάτι που δεν φεύγει.. Δεν είναι μόνο οι στιγμές που ζήσαμε, είναι το συναίσθημα που βρήκαμε ο ένας στον άλλο, σαν δυο ψυχές που συναντήθηκαν σε έναν κόσμο γεμάτο χάσματα..Κι αν η ζωή μας χώρισε, αν οι δρόμοι μας δεν συνέχισαν μαζί, η αγάπη αυτή δεν παύει να υπάρχει.. Δεν φεύγει ποτέ, γιατί είναι κομμάτι μας.. Στο βλέμμα ενός άλλου ανθρώπου, στη σιωπή του κόσμου γύρω μας, πάντα θα θυμόμαστε εκείνη την πρώτη αίσθηση, τη σύνδεση που ποτέ δεν απομακρύνθηκε..Αυτή η αγάπη είναι μια συνέχεια του παρελθόντος που παραμένει ζωντανή στο παρόν..Είναι η αγάπη που δεν ξεχνιέται, ούτε χάνεται.. Είναι η αγάπη που επιβιώνει μέσα στον χρόνο, ακόμα κι αν οι συνθήκες δεν την επιτρέπουν να αναπτυχθεί όπως θέλεις..Η ελπίδα και η αγάπη που παραμένει κρυφή, ακόμα κι αν δε λέγεται, είναι αυτή που δίνει δύναμη να συνεχίσουμε..

Η Στιγμή Που Εμαθα Να Με Αγαπάω..

Ήταν μια στιγμή, σαν όλες τις άλλες, αλλά και τόσο διαφορετική..Δεν είχα καταλάβει πως εκείνη η μέρα θα σηματοδοτούσε την αρχή του πιο σημαντικού ταξιδιού της ζωής μου.. Ένα ταξίδι που δεν είχε προορισμό στον έξω κόσμο, αλλά στο πιο απόμακρο, στο πιο ανεξερεύνητο σημείο: την ψυχή μου..Μεγάλωσα πάντα προσπαθώντας να ταιριάξω με τα πρότυπα των άλλων, να ακολουθήσω τις προσδοκίες που έθεταν οι άλλοι για μένα.. Άφησα τη ζωή να με παρασύρει σε έναν αγώνα χωρίς τέλος, προσπαθώντας να φτάσω την τελειότητα, να κερδίσω την αποδοχή, να διαψεύσω τις αμφιβολίες που κρύβονταν στο μυαλό μου.. Οι απογοητεύσεις ήταν αμέτρητες, και κάθε φορά που ένιωθα αποτυχημένη, έπνιγα αυτή την αίσθηση της απογοήτευσης με έναν ακόμα στόχο, με έναν ακόμα «πρέπει»..Αλλά τίποτα δεν ήταν αρκετό.. Οι ανασφάλειες παρέμεναν εκεί, σκοτεινές σκιές που με ακολουθούσαν, ανεξάρτητα από τις επιτυχίες, τους ανθρώπους που ήρθαν και έφυγαν, τις κατακτήσεις..Το πιο δύσκολο ήταν ότι δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί πάντα ένιωθα πως κάτι μου έλειπε, κάτι που κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν μπορούσε να καλύψει..Και μετά ήρθε εκείνη η στιγμή.. Εντελώς ξαφνικά, σαν να μου αποκαλύφθηκε κάτι που πάντα υπήρχε εκεί, αόρατο και αδιάφορο για μένα.. Σταμάτησα να ψάχνω την επιβεβαίωση από τους άλλους.. Σταμάτησα να προσπαθώ να χωρέσω σε μια φόρμα που ποτέ δεν μου ταίριαζε.. Αποδέχτηκα την ατέλεια μου, τις αδυναμίες μου, τα λάθη μου..Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα ακριβώς πώς να το κάνω αυτό, πώς να αγαπήσω τον εαυτό μου χωρίς να αναζητώ διαρκώς την έγκριση των άλλων.. Αλλά εκείνη τη στιγμή, κάτι στον εσωτερικό μου κόσμο άλλαξε.. Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου με διαφορετικά μάτια..Όχι πια ως το άτομο που αποτυγχάνει ή είναι ανεπαρκές, αλλά ως το άτομο που προσπαθεί, που μαθαίνει, που μεγαλώνει..Η αγάπη προς τον εαυτό μου δεν ήρθε σε μια στιγμή, δεν ήταν κάτι εύκολο ή φυσικό.. Ήταν μια διαδικασία, ένα συνεχές ξεδίπλωμα της καρδιάς και του μυαλού μου, σε κάθε δύσκολη στιγμή και σε κάθε χαρά.. Και σταδιακά, το φως άρχισε να μπαίνει.. Το φως που δεν προέρχεται από εξωτερικές επιβεβαιώσεις, αλλά από την εσωτερική ειρήνη που βρίσκεις όταν αποδέχεσαι τα πάντα για αυτό που είσαι..Η στιγμή που έμαθα να με αγαπάω, ήταν μια απόφαση.. Απόφαση να ακούσω τη φωνή μου, να αποδεχτώ τις ατέλειες μου και να καταλάβω ότι δεν χρειάζομαι την αποδοχή κανενός για να νιώθω πλήρης.. Είμαι αρκετή, όπως είμαι.. Και όσο μεγαλώνω, τόσο πιο δυνατή και ήρεμη νιώθω με αυτό που είμαι..

Κάθε Τέλος Είναι Μια Αρχή..

Η ζωή είναι γεμάτη από τελειώματα, από εκείνα τα στιγμιότυπα που φαίνονται σαν το τέλος ενός κύκλου.. Η αποδοχή τους δεν είναι εύκολη, καθώς τα τέλος φέρνουν πάντα την αίσθηση της απώλειας.. Όμως, όπως όλα τα τέλος, έτσι και αυτά έχουν μια μοναδική ομορφιά: είναι οι σπόροι για κάτι νέο..Όταν χάνουμε κάτι που αγαπάμε, είναι σαν να χάνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας.. Και αυτή η απώλεια μπορεί να φαίνεται αβάσταχτη, σαν ένα σκοτάδι που δεν έχει φως στο βάθος του.. Όμως, μέσα από αυτό το σκοτάδι, από τη στιγμή της θλίψης και του πόνου, έρχεται και η αναγέννηση.. Κάθε τέλος, όσο σκληρό κι αν είναι, φέρνει μαζί του μια ευκαιρία για ανανέωση, για μια νέα αρχή..Όταν αποδεχόμαστε τις αλλαγές, ακόμη κι όταν δεν τις επιθυμούμε, μαθαίνουμε να χτίζουμε ξανά.. Κάθε νέο ξεκίνημα φέρνει μαζί του έναν αέρα ελπίδας..Μπορεί να είναι τρομακτικό να προχωρήσουμε χωρίς το γνώριμο, χωρίς τη σιγουριά του παρελθόντος.. Αλλά αυτή η αβεβαιότητα είναι και το μυστικό της δύναμης μας.. Όταν ξεκινάμε από το μηδέν, ανακαλύπτουμε δυνάμεις που ούτε καν γνωρίζαμε πως έχουμε..Η ζωή δεν είναι μόνο για να αντέχουμε τα τέλος, αλλά για να μαθαίνουμε πώς να ξαναρχίζουμε, να ανακαλύπτουμε την εσωτερική μας δύναμη και να προχωράμε μπροστά, αφήνοντας πίσω μας τις σκιές του χθες.. Κάθε τέλος είναι μια πρόσκληση για μια καινούργια αρχή..Κάθε απογοήτευση είναι μια υπενθύμιση ότι μπορούμε να αναγεννηθούμε και να εξελιχθούμε..Και έτσι, καθώς αφήνουμε πίσω μας ότι πονάει, αγκαλιάζουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε ξανά, με περισσότερο φως, περισσότερη σοφία και μια ανανεωμένη πίστη στην ελπίδα που κρύβει η ζωή.. Γιατί, στο τέλος, κάθε τέλος είναι απλά η αρχή μιας νέας περιπέτειας..

"Στη Σιωπή Βρίσκουμε την Αλήθεια.." 

Υπάρχει κάτι μαγικό στην στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι το παρελθόν δεν μπορεί να μας κρατήσει πια δέσμιους και το μέλλον δεν είναι παρά μια ανοιχτή δυνατότητα.. Ζούμε για το τώρα, και αν το επιτρέψουμε, αυτό το "τώρα" μπορεί να μας μεταμορφώσει, να μας ελευθερώσει και να μας κάνει να ξαναβρούμε τον δρόμο προς την αλήθεια μας..Είναι τόσο εύκολο να βυθιστούμε σε σκέψεις για το τι πήγε στραβά, για τα λάθη του παρελθόντος που μας σημάδεψαν, και να φανταζόμαστε το μέλλον ως μια συνεχώς απομακρυνόμενη υπόσχεση.. Αλλά η πραγματική αλλαγή δεν έρχεται από το τι συνέβη ή τι θα συμβεί.. Έρχεται από την ικανότητά μας να αναγνωρίσουμε την αξία του παρόντος και να το αγκαλιάσουμε με όλη μας τη δύναμη..Όταν καταφέρουμε να σταματήσουμε για λίγο και να νιώσουμε την ηρεμία του τώρα, τότε καταλαβαίνουμε ότι ό,τι χρειαζόμαστε βρίσκεται ήδη μέσα μας.. Όλα τα στοιχεία για μια νέα αρχή, για να ζήσουμε χωρίς να φοβόμαστε το παρελθόν ή το μέλλον, είναι εκεί, αν τολμήσουμε να τα δούμε..Και αυτό το ταξίδι δεν είναι εύκολο.. Έρχεται με αμφιβολίες, φόβους και πολλές στιγμές αμφισβήτησης.. Αλλά είναι μόνο όταν σταματάμε να κυνηγάμε το αδύνατο και αποδεχόμαστε το τώρα που αρχίζουμε να ζούμε αληθινά..Αν ρωτήσουμε κάποιον άνθρωπο πότε ένιωσε πιο ζωντανός, πιο ελεύθερος, η απάντηση συχνά θα είναι μια στιγμή απλής ύπαρξης: μια στιγμή που δεν σκέφτηκε το παρελθόν, δεν ανησυχούσε για το μέλλον, αλλά ήταν απλά παρών, συνδεδεμένος με τον κόσμο γύρω του. .Αυτό είναι το μεγαλείο του τώρα.. Στιγμές γεμάτες αλήθεια και ειλικρίνεια, όπου το μόνο που έχουμε είναι η επαφή με τον εαυτό μας και τη ζωή..Αυτή η συνειδητοποίηση δεν έρχεται αμέσως.. Πολύ συχνά, η αίσθηση του "τώρα" ξεχνιέται κάτω από τα βάρη του παρελθόντος, των απογοητεύσεων και των αποτυχιών.. Είναι εύκολο να πάρουμε τον δρόμο της αυτοκριτικής, να γεμίσουμε την καρδιά με ενοχές για όλα όσα δεν κάναμε ή για όσα μας πλήγωσαν.. Η σκέψη του μέλλοντος, με τις ανασφάλειες και τους φόβους του, μας εμποδίζει να ζήσουμε στην πραγματικότητα.. Και αυτός ο φαύλος κύκλος είναι ο λόγος που τόσο συχνά ζούμε στο παρελθόν ή στο μέλλον, χωρίς να εκτιμούμε το εδώ και το τώρα..Αλλά τότε, έρχεται η στιγμή.. Εκείνη η μικρή στιγμή που όλοι μας περνάμε, όταν τα πάντα γύρω μας φαίνονται να «παγώνουν» και το μόνο που υπάρχει είναι το "τώρα".. Μπορεί να είναι ένα απλό πράγμα ένα ηλιοβασίλεμα, η αίσθηση του ανέμου στο πρόσωπό μας, ένα χαμόγελο από έναν φίλο.. Κάθε τέτοια στιγμή είναι σαν ένα μικρό δώρο που μας θυμίζει ότι το μόνο που έχει πραγματική αξία είναι το παρόν..Και εκεί, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τη δύναμη του τώρα.. Το παρελθόν δεν μπορεί να μας κρατήσει αιχμάλωτους, αν το επιτρέψουμε.. Οι πληγές του παρελθόντος, όσο βαθιές κι αν είναι, δεν πρέπει να μας καθορίζουν για πάντα.. Αν αναγνωρίσουμε ότι ο πόνος του παρελθόντος είναι μέρος της πορείας μας, αλλά δεν είναι ολόκληρη η ιστορία μας, τότε μπορούμε να ελευθερωθούμε και να ζήσουμε την αλήθεια μας, χωρίς φόβο..Αλλά, το πιο σημαντικό, η δύναμη του τώρα βρίσκεται στο γεγονός ότι, ενώ δεν μπορούμε να ελέγξουμε το μέλλον, μπορούμε να διαμορφώσουμε το παρόν.. Όλα όσα κάνουμε, όλες οι αποφάσεις που παίρνουμε, ακόμα και οι μικρές μας πράξεις, έχουν τη δύναμη να μας οδηγήσουν στον δρόμο που επιθυμούμε, αν τους επιτρέψουμε να είναι συνειδητές και ειλικρινείς..Όταν αφήσουμε το φόβο και τις ανασφάλειες στην άκρη, όταν αποδεχτούμε το παρόν, τότε μόνο μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε πλήρως, αληθινά και με σεβασμό προς τον εαυτό μας.. Το παρόν είναι ό,τι έχουμε για να δημιουργήσουμε την πραγματικότητα που επιθυμούμε.. Όταν το κατανοήσουμε αυτό, δεν έχουμε πλέον ανάγκη να προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πάντα.. Έχουμε μόνο να ζήσουμε..

"Η Ελευθερία της Συγχώρεσης.." 

Ήταν εκείνο το βράδυ που συνειδητοποίησα κάτι που πάντα απέφευγα να παραδεχτώ: η συγχώρεση δεν είναι μόνο για τους άλλους, είναι και για μένα.. Για πολύ καιρό, κράτησα μέσα μου τις πληγές, τις αδικίες και τους θυμούς.. Ήταν σαν να κουβαλούσα μια βαριά πέτρα, βουτηγμένη στις απογοητεύσεις και στην αδικία που μου είχε προκαλέσει ο κόσμος.. Και όσο την κράταγα, τόσο πιο βαριά γινόταν..Δεν ήθελα να συγχωρήσω, γιατί πίστευα πως η συγχώρεση σημαίνει αδυναμία.. Ένιωθα πως αν συγχωρούσα, τότε έχανα τη δύναμή μου, την αξιοπρέπειά μου, την υπερηφάνεια που είχα χτίσει με τόση κόπο.. Αλλά, βαθιά μέσα μου, ήξερα ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει.. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω με αυτή τη βαριά σκιά να με ακολουθεί παντού..Η στιγμή της συγχώρεσης ήρθε αργά και σιωπηλά.. Δεν ήταν κάτι εντυπωσιακό ή δραματικό.. Ήταν απλώς μια αθόρυβη συνειδητοποίηση: για να προχωρήσω, πρέπει να αφήσω πίσω μου το παρελθόν.. Και τότε συνειδητοποίησα κάτι ακόμα πιο σημαντικό: η συγχώρεση δεν είναι αδυναμία.. Είναι η μεγαλύτερη πράξη δύναμης που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου.. Γιατί συγχωρώντας, ελευθερώνεις την καρδιά σου.. Και μόνο τότε μπορείς να ζήσεις πραγματικά..Δεν ήταν εύκολο, ούτε γρήγορο.. Ήταν μια διαδικασία που κράτησε καιρό, γεμάτη αμφιβολίες και πόνους.. Αλλά κάθε μέρα, λίγο περισσότερο, άφηνα την πέτρα πίσω.. Και όταν τελικά κατάφερα να την αφήσω, συνειδητοποίησα πως ήμουν πιο ελεύθερη από ποτέ..Η συγχώρεση δεν ήταν για εκείνους που με πλήγωσαν.. Ήταν για μένα.. Για να μπορώ να προχωρήσω χωρίς βάρη, χωρίς να αλυσοδένομαι στο παρελθόν.. Η συγχώρεση είναι δώρο που δίνεις στον εαυτό σου, για να ελευθερωθείς από όλα όσα σε κρατούν πίσω..

Και έτσι, βήμα-βήμα, άρχισα να ζω ξανά..

"Σιωπή στο Λάθος.."

Προσπαθώ να σε φτάσω, να σου δείξω πως ο χρόνος έχει αλλάξει τα πάντα μέσα μου, πως η καρδιά μου χτυπάει μόνο για σένα, αλλά εσύ απλώς κοιτάς πέρα από μένα..Ο πόνος που νιώθω είναι μεγαλύτερος από οτιδήποτε άλλο έχω βιώσει, γιατί γνωρίζω ότι το έχω προκαλέσει εγώ.. Στην προσπάθειά μου να σε πλησιάσω, το μόνο που καταφέρνω είναι να βλέπω τα μάτια σου να απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο.. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος τρόπος να επανορθώσω, δεν ξέρω αν υπάρχει δρόμος που να οδηγεί σε σένα ξανά..Σου έχω ζητήσει συγγνώμη τόσες φορές, αλλά φαίνεται ότι τα λόγια δεν φτάνουν πια.. Η σιωπή σου είναι η μεγαλύτερη τιμωρία που θα μπορούσες να μου επιβάλλεις, γιατί με κάνει να νιώθω χαμένη σε έναν κόσμο που ποτέ δεν θα ανήκω.. Ήταν το λάθος μου, το ξέρω.. Σε πλήγωσα και δεν μπορώ να το αλλάξω.. Μόνο που η αγάπη μου για σένα δεν έχει φύγει, είναι εκεί, κάθε μέρα, κάθε ώρα.. Και νιώθω πως αυτό το συναίσθημα με συνθλίβει..Δεν ζητάω πολλά.. Δεν ζητάω να με αγαπησεις ξανα, δεν ζητάω να με δεχτείς πίσω χωρίς να το σκεφτείς.. Απλώς θέλω να ξέρεις πόσο σε θέλω.. Θέλω να σου δείξω ότι η συγνώμη μου είναι αληθινή, ότι έχω αλλάξει και ότι αυτή η αγάπη που νιώθω για σένα δεν θα φύγει ποτέ.. Αλλά εσύ, εσύ δεν με κοιτάς πια.. Δεν μου δίνεις καμία σημασία..Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να προσπαθήσω να αντέξω τη σιωπή σου και να συνεχίσω να σε αγαπώ από μακριά.. Ίσως μια μέρα να καταλάβεις πόσο αληθινή ήταν η αγάπη μου για σένα.. Αλλά μέχρι τότε, η σιωπή σου είναι το μόνο που μένει.. Και πονάει..Πονάει τόσο πολύ..

«Ναι, Ισως Να Είμαι Τρελή…»

Ναι, ίσως να είμαι τρελή που ακόμα σε σκέφτομαι. Που περνάει ο καιρός κι εγώ ακόμα ψάχνω στα μάτια των άλλων το βλέμμα το δικό σου. Που σου έγραψα, σου μίλησα, σου ζήτησα συγγνώμη, κι ας ήξερα πως ίσως δεν θα έπαιρνα ποτέ απάντηση.Ίσως να είμαι τρελή που ακόμα ελπίζω. Που ακόμα σ' αγαπάω με εκείνο το καθαρό, σχεδόν παιδικό συναίσθημα — το άγριο, το αληθινό. Που παραδέχομαι τα λάθη μου, που δεν σου ρίχνω ευθύνες, μόνο παρακαλάω για ένα "ναι", ένα "ίσως", ένα "σε συγχωρώ".Ξέρω πως σε πλήγωσα… Κι αυτό δεν το ξεχνάω. Δεν ζητάω να ξεχάσεις. Μόνο να με δεις ξανά — όχι όπως ήμουν τότε, αλλά όπως είμαι τώρα. Να δεις την καρδιά που άλλαξε, που ωρίμασε μέσα από τον πόνο. Που ναι, ακόμα χτυπάει για σένα.

Αν αυτό με κάνει "τρελή", τότε ναι… είμαι.

Αλλά να ξέρεις κάτι: είναι προτιμότερο να είμαι τρελή από το να σταματήσω να νιώθω. Από το να ξεχάσω πώς είναι να αγαπάς αληθινά.